Кот у шкарпэтках

Жыў-быў дзед. I было ў яго тры сыны. I вось рашыў аднойчы дзед лапцi адкiнуць. Пазваў сыноў, i кажа: "Памру я зараз. Дык хачу спадчыну падзялiць памiж вамi."
Даў ён старэйшаму ключы ад "запарожца", ну, каторымi гайкi закручваюць. Калi адрамантуе аўтамабiль, то будзе па бабах гойсаць як фраер. Сярэдняму сыну заставiў хiбару сваю: жывi, сынок! А малодшаму ката заставiў. Ды i кот такi быў дзiўны, у шкарпэтках, нямытых, смярдзючых, дзе ён iх дастаў нiхто не ведае...
Раздаў дзед сваё багацце сынам, i скiкнуў у калодзеж... I сталi сыны жыць-пажываць. Сярэднi - ў шалашы, якi родным домам называў. Старэйшы ў запарожцы спаў. А малодшаму Ваньку дзе спаць? Вось i пайшоў ён па свеце блукаць, жабраваць. А кот такi ўжо балдзёжнiк быў, усё недзе лазiў, шукаў каб прыдурнець валер'янкi якой. А Ванька не балдзеў, бо такi ўжо здыхлiк быў, что ад пляшкi вiна мог загнуцца. Хадзiў, ад ветру калыхаўся. Сядзе на прывал, кавалак хлебу пагрызе, i далей пойдуць.
Нiкога яны не сустракалi з жыўнасцi па дарозе. Пэўна гэта смурод ад катовых шкарпэтак усiх адганяў. Вось выйшлi яны на паляну, а там дом стаiць. Жыла там нейкая пачвара. Пастукаўся Ванька ў дзверы. Гаспадар адчынiў. Ванька адразу ж у штаны i налажыў ад жаху, як убачыў такое страхоцце. Схапiў яго монстр, i - у мясарубку. Скруцiў ён Ваньку разам з гаўном... А ката пачвара так i не заўважыла. Кот пастаяў каля дзвярэй, памяўкаў, пакрыўдзiўся на свайго гаспадара, з гора пайшоў нанюхаўся валер'янкi, i склеiў шкарпэткi...

Беларуская лiтаратура

Хай згiне той, хто страцiўшы сумленне, Шкадуе на гарэлку тры рублi. Ганi яго, кiдай па iм каменнем, I , у гарачы дзень, вадою не паi ! *** Кут глухi, але прыгожы. Цёмна, што не бачна рожы. Каб убачыў дык спужаўся б. Можа б нават абасраўся. *** Чым адплацiць я магу табе, дружа? Можа гарэлкi налiць пару кружак? *** Дзед бярэцца за работу. Касу вымае з пад страхi. I маленькаму уроду Адсякае дзве рукi. *** Той не памыляецца - хто ад працы ухiляецца. *** Знайдзi, з усiх, адно сваё прызванне. Знайдзi cваю, сярод другiх дарог. Цi будзеш рэзаць вены ты, у ванне, Цi звалiшся ты п'яны за парог. *** У туалеце вiсеў Слаўка, i цешыў вока. *** Як многа тых, хто скажа: "Свет схадзiў.." I пазiрне ў твой бок прысудна, строга. А ты гарэлкi лiтр усадзiў, I спiш маўклiва каля стога. *** Пахне ў хаце калам свежым.. Дзякуй, Слаўка, ад душы ! *** Адспявала лета песнi. Усе сабрала каласы. Няма ў нас выпiць,хоть ты трэснi, Хоць рвi на жопе валасы. *** На каменьчык сядзе ў збожжы. Не схiснецца, i...

Куда ж ты подевалась муза

МР3: Татун - Муза Куда ж ты подевалась, муза? Быть может поняла что все старания никчёмны. Кормила вдохновением как мама карапуза. Ну а теперь ушла, пожав плечами огорчённо. Малыш подрос. Он больше не играет в эти игры. Вокруг жестокий мир и денежная власть. Людское отношение и злость убили искру. Так и осталась недописанной тетрадь. Осколки прошлого хранятся на бумаге, Той непонятной гениальной красоты, Которая спасала своей магией Из лап безликой пустоты. Под музыку души слова рождались сами, Протухший воздух очищая светом Но время потушило это пламя. И в тишине возник вопрос: Эй, муза, где ты? Но нет ответа. Кресты пересекают строчки. Бумага рвется в клочья. Огонь съедает всё что так и не закончено. Осыпался песок. Мне не хватило времени Для самых лучших строк. НЕТ больше вдохновения. Я сделал всё что смог, Но очень мало, к сожалению. Я понимаю что не стану лучшим, И никому я ничего не докажу. Прошли года, и шанс уже упущен. Но почему же я не ухожу? Пишу две строчки. Застопорю...

Блевотник

Я блевотник. Я блюю повсюду и всегда, Что аж желудок - наизнанку. Поэтому меня Не приглашают на гулянки. Рыгаю всем, что попадает внутрь, И я такой с самого детства. Происходит это потому что У меня отсутствует анальное отверстие. Пропитана вонизмой вся квартира Вместо какашек, в унитазе - блевотина. Блюю, назад, в тарелку, за обедом. Но доедаю до конца, Посуду вылизав до блеска напоследок Из дома прогуляться выйду, Нажравшись до отвала винегрета. И там блюю дальше чем вижу, Даже против шквального ветра. Я чищу зубы, чтобы освежить дыхание, Но всё равно воняет изо рта. Ну а когда я моюсь, лёжа в ванне, Пускаю в потолок фонтан. На асфальте и на стенах, Всюду есть мои следы. Совершаю загрязнение Окружающей среды. Чтоб стошнило, мне не надо Сунуть пальцы себе в рот. Такова моя природа. Вот такой вот я урод.

Муза

Поиск по блогу