Кастусь Калiноўскi

Нарадзiўся у 1840 годзе 31 лютага. Жыў Кастусь у сям'i самагубцаў. Калi яму было 2 месяцы, бацька ўспароў сабе жывот. Бо выпадкова праглынуў рубль. А так як вельмi хацелася пахмялiцца, а болей грошаў не было, то ён такiм чынам хацеў дастаць гэты рубель.

Калi Кастусю стукнула 8, ягоная мацi скокнула ў калодзеж. Яна нечаянна уранiла туды свой залаты зуб, якi атрымала ў спадчыну ад сваёй бабулi. Гэта быў адзiны ейны зуб, таму i скокнула. А вылезцi ўжо не змагла. Яна крычала, звала на дапамогу. Малы Кастусь прыбег, але выцягнуць моцы ў яго не хапала. I ён толькi назiраў за пакутамi мацi. Пасля гэтага ён спаў са святлом, i скора здурнеў.

Калi Кастусю стукнула 18, ён паехаў у ваенкамат, пабываў у псiхiятра, атрымаў ЗПР, i сеў у псiхушку.

У 1862 годзе Кастусь надумаў зрабiць у псiхушцы паўстанне супраць санiтараў. Галоўнай мэтай было - звергнуць галоўнага ўрача. Цэлы год рыхтавалася паўстанне, i вось, 7 жнiўня 1863 яно выбухнула… Галоўны ўрач памёр ад жудасных пабояў. Усе псiхi разбеглiся па гораду. А Кастусь застаўся ў псiхушцы, яна стала яго рэзiдэнцыяй.

Скора харчы скончылiся, i Кастусь выйшаў на вулiцу. Там валялiся п'яныя бамжы. Ён з iмi выпiў, i у яго адразу ж здарыўся прыпадак: Кастусь пабег шукаць вяроўку. Сябры-бамжы дапамаглi яму...

"I горда сам-насам з пятлёю ён стаў". Усунуў галаву ў пятлю, i бамжы прыбралi з пад ног яго скрыню…

Беларуская лiтаратура

Хай згiне той, хто страцiўшы сумленне, Шкадуе на гарэлку тры рублi. Ганi яго, кiдай па iм каменнем, I , у гарачы дзень, вадою не паi ! *** Кут глухi, але прыгожы. Цёмна, што не бачна рожы. Каб убачыў дык спужаўся б. Можа б нават абасраўся. *** Чым адплацiць я магу табе, дружа? Можа гарэлкi налiць пару кружак? *** Дзед бярэцца за работу. Касу вымае з пад страхi. I маленькаму уроду Адсякае дзве рукi. *** Той не памыляецца - хто ад працы ухiляецца. *** Знайдзi, з усiх, адно сваё прызванне. Знайдзi cваю, сярод другiх дарог. Цi будзеш рэзаць вены ты, у ванне, Цi звалiшся ты п'яны за парог. *** У туалеце вiсеў Слаўка, i цешыў вока. *** Як многа тых, хто скажа: "Свет схадзiў.." I пазiрне ў твой бок прысудна, строга. А ты гарэлкi лiтр усадзiў, I спiш маўклiва каля стога. *** Пахне ў хаце калам свежым.. Дзякуй, Слаўка, ад душы ! *** Адспявала лета песнi. Усе сабрала каласы. Няма ў нас выпiць,хоть ты трэснi, Хоць рвi на жопе валасы. *** На каменьчык сядзе ў збожжы. Не схiснецца, i

Куда ж ты подевалась муза

МР3: Татун - Муза Куда ж ты подевалась, муза? Быть может поняла что все старания никчёмны. Кормила вдохновением как мама карапуза. Ну а теперь ушла, пожав плечами огорчённо. Малыш подрос. Он больше не играет в эти игры. Вокруг жестокий мир и денежная власть. Людское отношение и злость убили искру. Так и осталась недописанной тетрадь. Осколки прошлого хранятся на бумаге, Той непонятной гениальной красоты, Которая спасала своей магией Из лап безликой пустоты. Под музыку души слова рождались сами, Протухший воздух очищая светом Но время потушило это пламя. И в тишине возник вопрос: Эй, муза, где ты? Но нет ответа. Кресты пересекают строчки. Бумага рвется в клочья. Огонь съедает всё что так и не закончено. Осыпался песок. Мне не хватило времени Для самых лучших строк. НЕТ больше вдохновения. Я сделал всё что смог, Но очень мало, к сожалению. Я понимаю что не стану лучшим, И никому я ничего не докажу. Прошли года, и шанс уже упущен. Но почему же я не ухожу? Пишу две строчки. Застопорю

Блевотник

Я блевотник. Я блюю повсюду и всегда, Что аж желудок - наизнанку. Поэтому меня Не приглашают на гулянки. Рыгаю всем, что попадает внутрь, И я такой с самого детства. Происходит это потому что У меня отсутствует анальное отверстие. Пропитана вонизмой вся квартира Вместо какашек, в унитазе - блевотина. Блюю, назад, в тарелку, за обедом. Но доедаю до конца, Посуду вылизав до блеска напоследок Из дома прогуляться выйду, Нажравшись до отвала винегрета. И там блюю дальше чем вижу, Даже против шквального ветра. Я чищу зубы, чтобы освежить дыхание, Но всё равно воняет изо рта. Ну а когда я моюсь, лёжа в ванне, Пускаю в потолок фонтан. На асфальте и на стенах, Всюду есть мои следы. Совершаю загрязнение Окружающей среды. Чтоб стошнило, мне не надо Сунуть пальцы себе в рот. Такова моя природа. Вот такой вот я урод.

Муза

Поиск по блогу