Марозка

Жыў-быў стары са старухай. У старога было дачка Валя. У мачыхi - Марфа. Трэба было ўжо Марфу замуж выдаваць. Але ж страшная была яна… Прыйдзе жанiх, паглядзiць на Марфу, нап'ецца, i iдзе дамоў.

А Валя была прыгожая, хоць i апраналася гразна, гаўном смярдзела, твар быў учарнелы ад пласту пылу, бо мачыха не разрашала ёй мыцца, каб тая не пераманьвала жанiхоў ад Марфы. Валя рабiла ўсю работу па дому. А старому ўсё па фенi , пiў кожны дзень, а пра дачку i забыўся.

Аднойчы прыйшоў жанiх да Марфы. Сам таксама страшны, але Марфе спадабаўся. Згулялi вяселле. Але той аказаўся iмпатэнтам, i Марфа яго выгнала. Ён праўда быў не вiнаваты, бо гледзячы на Марфу нi ў кога не падымецца...

Аднойчы сказала мачыха Валi, каб тая кожны дзень хадзiла на рэчку, i палiвала стары стухнеўшы пень, пакуль той кветкамi не парасце. Ну Валя i пайшла. I, набiраючы ў вядро ваду, яна слiзганулася, i ўвалiлася ў рэчку. Уся гразь змылася, Валя аж пасвяжэла, i так хораша ёй стала, так радасна на душы.

А тут мiма праходзiў хлапец Ваня, на рыбалку. Пачуўшы вясёлы дзявочы смех, ён направiўся на бераг. Бачыць, прыгожая дзяўчына купаецца. Ён распрануўся - i да яе…

Праз паўгадзiны яны ўжо сядзелi на беразе, i грэлiся адзiн аб аднаго, знаёмiлiся…

Ну, Валя i расказала Iвану пра сваё жыццё-быццё. Iван сказаў: прыходзь сюды кожны дзень, будем с табой сустракацца.

I кожны дзень Валя прыходзiла на бераг. А назад вярталася чыстая i задаволеная. Мачыху раз'ядала злость. I аднойчы яна пайшла ззаду за Валяй, как падглядзець, што яна там творыць.

Як пабачыла злая мачыха, што купаюцца хлапец з дзяўчынай голыя,  i што вытвараюць, то страцiла прытомнасць. А калi ачуняла, было ўжо цёмна. Яна папёрлася дамоў. Зачапiлася за сук, ды звалiлася прама рожай у гаўно. Тут быў туалет Валi i Ванi...

Уся чумазая мачыха заляцела ў хату. Адлупiла бедную Валю. Почкi адбiла, фiнгалаў набiла, зубы амаль усе павыбiвала, i гаўном з туалета аблiла.

Калi на наступны дзень убачыў Ваня сваю любую...шчарбатую, кульгавую, смярдзючую, то ўцёк на ўсе чатыры бакi, толькi пяткi блiшчэлi.

Валя хацела ўтапiцца, але яе выратаваў Вадзяны. Згвалтаваў яе, але Валi спадабалася. З таго часу яна стала хадзiць на сустрэчы да Вадзянога. Ад злучак з iм, усе раны зажылi, зубы новыя выраcлi, нават пень аброс кветкамi. Валя стала яшчэ прыгажэй ад шчасця.

Але вось настала зiма. Рака пакрылася льдом. Вадзяны упаў у спячку. Валя расстроiлася, хто цяпер будзе яе удавлетвараць.

Мачыху Валя ўжо не слухалася, ругалася матам на яе. Мачыха аднойчы i здохла ад разрыву сэрца. Ваня ж, пасля апошняй сустрэчы, загуляў, спiўся… Нават з Марфай пераспаў. Але потым як працверазеў, то павешаўся.

Валя ж хадзiла па зiмовым лесе, i шукала сабе мужыка. Села пад елку, патраслася ад холаду, ды дала дубу.

Хадзiў па лесе Марозка. Бачыць: труп ляжыць. Узяў з сабой, каб потым пахаранiць вясной як чалавека. Палажыў яе ў склеп, каб не спорцiлася.

Але ж туды-сюды, i забыўся ён пра Валю. Прыйшла вясна, растаў снег. Марозка папёр на северны полюс да наступнай зiмы.

Калi ж ён вярнуўся, то ўбачыў толькi шкiлет...мухi i мышкi пастаралiся. Пасля гэтага Марозка з'ехаў з глузду...

Наступiў Новы Год. А Дзед Мароз не прыходзiў да дзяцей. Дзецi плакалi i канчалi жыццё самагубствам… А Дзеда задраў мядзведзь, калi той нейкiм лiхам апынуўся ў ягонай бярлозе…