К основному контенту

Крыкi

З машыны, што стаяла на паляне, даносiлiся крыкi дзяўчыны...Гэта маньяк Пэдро адпiльваў руку сваёй новай знаёмай, якую сустрэў ноччу на трасе. Правёў з ёй ноч, а калi захацелася новых адчуванняў, дастаў пiлу-дзвюхручку, i пiлаваў. Але нiчога не атрымлiвалася, бо пiла не iшла па косцi, тупаватая была.
Крыкi выводзiлi Пэдро з раўнавагi. I ён урэзаў дзяўчыне ТАК што тая адкiнула лапцi...
Павыкручваўшы ёй рукi, разабраўшы на часткi, маньяк запiхнуў усё ў багажнiк, i павёз дадому. Там ён збiраў калекцыю сваiх ахвяр. Фатаграфiраваў iх, рабiў карцiны, галовы вешаў на сцяну. Нiхто не ведаў пра гэта сховiшча, бо яно было ў склепе пад зямлёй.
Выгрузiўшы груз, Пэдро зноў паехаў на паляванне. Сёння пэўне яму шанцавала, бо хутка ён убачыў на дарозе дзяўчыну з працягнутай рукой. Пэдро весела пацёр далонi.
-"Падвязi хлопец"- сказала дзяўчына, i села ў машыну.
Пэдро ехаў, i ўяўляў сабе што будзе з ёй вытвараць...Але раптам ён адчуў што як ў ягонае горла ўвайшоў нож...раз, другi, трэццi...i аўтамабiль спынiўся.
Дзяўчына выцягнула Пэдро з машыны, i палажыла на дарозе. А потым села за руль, i стала ездзiць туды-сюды узад-уперад па целу Пэдро, пакуль ужо пазнаць, што гэта куча гаўна калiсцi была чалавекам, цяжка было.
З запалам у вачах, яна яшчэ раз пераключыла перадачу...Як, не зразумела адкуль, на машыну наляцела фура. Вадзiцель фуры нават не адчуў што на нешта наехаў. Ён паехаў як нi ў чым нi было далей, смалячы папяроску з траўкай.
А з кучы металалому даносiлiся стогны. Дзяўчына яшчэ дыхала.
Тут пад'ехаў i спынiўся нейкi мужык. Ён, як сапраўдны джэнтэльмэн, пачаў выратоўваць просячую дапамогi жанчыну. Ён пацягнуў за руку. Рука адарвалася. Дзяўчына яшчэ грамчэй закрычала. Пачулiся такiя маты, што ў мужыка завялi вушы. Ён схапiўся за нагу, i неяк выцягнуў яе. Акрываўленную жанчыну мужык палажыў на задняе сядзенне, i накiраваўся ў бальнiцу...
Расхваляваны мужчына не заўважыў, як адзiнай рукой дзяўчына дастала акрываўлены нож,i ўтыркнула яму ў шыю...Фантан крывi пырскнуў у шкло. Мужык уцапiўся ў горла, затыкаючы дзiрку. А руль звярнуў у канаву...Пачуўся выбух... I нi крыкаў, i нiчога..
[13.02.2002]

Комментарии

Популярные сообщения

Беларуская лiтаратура

Хай згiне той, хто страцiўшы сумленне, Шкадуе на гарэлку тры рублi. Ганi яго, кiдай па iм каменнем, I , у гарачы дзень, вадою не паi ! *** Кут глухi, але прыгожы. Цёмна, што не бачна рожы. Каб убачыў дык спужаўся б. Можа б нават абасраўся. *** Чым адплацiць я магу табе, дружа? Можа гарэлкi налiць пару кружак? *** Дзед бярэцца за работу. Касу вымае з пад страхi. I маленькаму уроду Адсякае дзве рукi. *** Той не памыляецца - хто ад працы ухiляецца. *** Знайдзi, з усiх, адно сваё прызванне. Знайдзi cваю, сярод другiх дарог. Цi будзеш рэзаць вены ты, у ванне, Цi звалiшся ты п'яны за парог. *** У туалеце вiсеў Слаўка, i цешыў вока. *** Як многа тых, хто скажа: "Свет схадзiў.." I пазiрне ў твой бок прысудна, строга. А ты гарэлкi лiтр усадзiў, I спiш маўклiва каля стога. *** Пахне ў хаце калам свежым.. Дзякуй, Слаўка, ад душы ! *** Адспявала лета песнi. Усе сабрала каласы. Няма ў нас выпiць,хоть ты трэснi, Хоць рвi на жопе валасы. *** На каменьчык сядзе ў збожжы. Не схiснецца, i

Куда ж ты подевалась муза

МР3: Татун - Муза Куда ж ты подевалась, муза? Быть может поняла что все старания никчёмны. Кормила вдохновением как мама карапуза. Ну а теперь ушла, пожав плечами огорчённо. Малыш подрос. Он больше не играет в эти игры. Вокруг жестокий мир и денежная власть. Людское отношение и злость убили искру. Так и осталась недописанной тетрадь. Осколки прошлого хранятся на бумаге, Той непонятной гениальной красоты, Которая спасала своей магией Из лап безликой пустоты. Под музыку души слова рождались сами, Протухший воздух очищая светом Но время потушило это пламя. И в тишине возник вопрос: Эй, муза, где ты? Но нет ответа. Кресты пересекают строчки. Бумага рвется в клочья. Огонь съедает всё что так и не закончено. Осыпался песок. Мне не хватило времени Для самых лучших строк. НЕТ больше вдохновения. Я сделал всё что смог, Но очень мало, к сожалению. Я понимаю что не стану лучшим, И никому я ничего не докажу. Прошли года, и шанс уже упущен. Но почему же я не ухожу? Пишу две строчки. Застопорю

Блевотник

Я блевотник. Я блюю повсюду и всегда, Что аж желудок - наизнанку. Поэтому меня Не приглашают на гулянки. Рыгаю всем, что попадает внутрь, И я такой с самого детства. Происходит это потому что У меня отсутствует анальное отверстие. Пропитана  вонизмой вся квартира Вместо какашек, в унитазе - блевотина. Блюю, назад, в тарелку, за обедом. Но доедаю до конца, Посуду вылизав до блеска напоследок Из дома прогуляться выйду, Нажравшись до отвала винегрета. И там блюю дальше чем вижу, Даже против шквального ветра. Я чищу зубы, чтобы освежить дыхание, Но всё равно воняет изо рта. Ну а когда я моюсь, лёжа в ванне, Пускаю в потолок фонтан. На асфальте и на стенах, Всюду есть мои следы. Совершаю загрязнение Окружающей среды. Чтоб стошнило, мне не надо Сунуть пальцы себе в рот. Такова моя природа. Вот такой вот я урод.