Пра Сашку

Шпарыў Сашка па шашы,
Ужо крыху паддаўшы.
Нагамi смецце варушыў,
Бычок смалiў,
Якi дастаў з парашы.
Шмаргалi боты па зямлi.
Палiла сонца ў карак.
Спынiўся, i рашыў адлiць
У лазняку за барам.
Адзiнны гузiк адшпiлiў,
Рукой дастаў пiсюн смярдзючы,
I як дажджом траву палiў.
Ад асалоды вочкi аж заплюшчыў.
Пасцаў, i смачна пердануў,
Амаль не абасраўся.
Патрос, заставiў кропельку адну,
Заправiўся...
Глядзiць: "А там, няўжо нябожчык?"
Каля куста аб глебу тварам..
Блiжэй нясмела Сашка крочыў,
Пачуў смурод ад перагару...
Дык гэта ж деўка п'яная
Ляжыць, нагой не варухне.
На ёй фуфайка рваная,
Скачаная ў гаўне...
I Сашку тут прыйшла мысля:
"А можа скарыстацца?
Разок прысунуць, i цiкаць пасля."
I струк стаў дыбам падымацца.
Жаданне ён не змог адолець,
I стаў здымаць штаны з дзяўчыны,
Каб аж па гланды запярдолiць,
Пакуль такая ёсць магчымасць...
I тут у нос як даў смурод,
Жывым гаўном, нядаўна высранным.
Хоць засувай два пальцы ў рот...
Ды i яшчэ на рукi дрыснула...
А струк iрвецца са штаноў,
Хутчэй у бой жадае.
I Сашка плюнуў на гаўно,
I пад нагу задаў ёй...
Па яйцах цёк жыдкi панос,
Ляцелi пырскi у бакi,
А Сашка жопай сваёй трос,
I роў як дзiкi слон якi...
Пачуўшы роў, хавалiся у бульбу людзi,
Сядзелi там да заканчэння акта.
А Сашка скончыў на бухой паскудзе,
Адзеў штаны, i паляцеў дахаты...