Тры дурныя i сабака

Жыў-быў дзед з бабай. Былi ў iх тры сыны. Адзiн -дурны, другi - таксама, а трэццi яшчэ дурнейшы. Не любiлi бацькi малодшага з самага дзяцiнства, звалi яго Чмэкалам, бо i сапраўды ён на чмэкала быў падобны. Таўклi старыя яго, i нагамi, i рыдлёўкай, i ў сарцiры тапiлi, за тое што сажраў аднойчы патэльню яечнi. Пасля гэтага малодшы болей не еў. Толькi вады быве з лужыцы пасёрбае, мух наловiць...
I вось аднойчы заставiлi малога браты печку растаплiваць свiнням варыць на двары, а самi  па бабах паляцелi.
Усё нiяк не распальвалiся дровы, i Чмэкал збегаў за бензiнам. Аблiў дровы, запалiў запалку, i кiнуў у печку. Дровы загарэлiся, а таксама i сам Чмэкал, бо аблiўся бензiнам палiваючы. Стаў ён бегаць крычаць, на дапамогу зваць. Выскачыў бацька, убачыў гарашчага Чмэкала, пабег за вядром. Прынёс поўнае вядро бензiну...Лiнуў так, што аж выбухнула...
Потым бацька змёў вугалькi ў савочак, i выкiнуў у навоз.
А браты ляцелi  са ўсiх ног на тусоўку, спатыкаючыся, i разбiваючы лбы.
Адному прыпёрла апаражнiцца. Ён забег у кусты, сеў вылупiўшы вочы...Бачыць: бутэлька, поўная. I хлапец, яшчэ не паспеўшы нацягнуць штаны, выскачыў з кустоў, дзержучы ў руцэ бутэльку, як факел вечнага агню, як Данко сваё сэрца на вяршынi скалы...
Толькi адкрылi яны бутэльку, як выскачыў з яе Старык Хатабыч, i пачаў дзякаваць за вызваленне. Гэта яго сюды пасадзiў начальнiк старыкоў хатабычаў за п'янкi. Ну i кажа Хатабыч: загадвайце жаданне. Але браты не згадзiлiся што жаданне толькi адно, таму добра адмясiлi старога, што той згадзiўся выканаць па 15 штук кожнаму.
Ну i браты давай наперарэз адзiн аднаму загружаць Хатабыча: Яшчык гарэлкi, блок цыгарэт, гумовую бабу и тд...
Доўга старык выдзiраў са сваёй барады валасы, але нiчога не атрымлiвалася. Пэўне прапiў свой талант. I тады браты не вытрымалi, сталi бiць яго зноў, толькi ўжо з большай злосцю. Па почках, вертуханы з нагi, ламалi рукi-ногi, галавой аб камянi...
Заставiўшы месiва на зжыранне ваўкам, паляцелi далей, прыхаваўшы пустую бутэльку, каб потым здаць яе ў краму.
Але ж вечарам, вяртаючыся назад, бутэлькi ўжо не было. Нейкi бомж ужо яе прысвоiў.
I пабеглi браты дамоў за сабакам, каб той вынюхаў па слядах.
Адчапiлi яны сабаку, i той паляцеў са ўсiх ног. А браты ззаду, задыхаючыся.
Пакуль яны яго дагналi, сабака ўжо даядаў апошнюю костку Хатабыча. Яму пасля гэтага ўжо лянота была кагосцi шукаць, i сабака пылёг адпачыць. Браты не сцярпелi непаслушэння, i пачалi лупiць яго. Але ж сабака - не Старык Хатабыч, ды i ростам як мядзведзь...Загрыз ён братоў, i пацягнуў тушы дахаты...
Выйшаў з хаты бацька пакурыць. Бачыць: сабака акопы рые. Гэта ён братоў на запас закопваў. Стары падыйшоў блiжэй, i яго схапiла сэрца, ён абмяк. А сабака i яго заадно - у ямiну. Потым жывёлiне прыйшла мысля: а чаго бабцы адной заставацца? Усё роўна сябе не пракормiць, тым больш без руху ў калясцы сядзiць...Прыдушыў ён i яе.
А потым падумаў: а што яму без гаспадароў жыць? I зрабiў самагубства, закапаўся зажыва..