Восень раскiдала

***

Восень раскiдала

Пад нагамi лiсце.

Усё iдзе няўдала,

І дзе знайсцi мне выйсце,

Каб выйсцi

З таго што робiцца ў жыццi.

I хто падкажа: у якi мне бок iсцi,

I дзе знайсцi

Мне тога чалавека,

Якi мне дапаможа,

Параду дасць як лепей

Далей мне жыць.

Цi можа

Мне прапануе грошы,

Калi ў яго iх куча.

I будзе ўсё тады блiскуча.

Я слухаю размовы,

Чыесцi прапановы.

I многа думак новых

У галаве ўзнiкае :

Цi адшукаю

Я тое, што чакаю?

Цi атрымаю асалоду,

Ад таго што я патрэбен?

Цi загарыцца мая зорка

У чорным небе.

Я чытаю творы,

Раз ужо каторы,

Якiя сам пiшу,

Якiх ужо тут - мора.

Яны дапамагаюць,

У радасцi i ў горы,

I мне даюць надзею,

Што можа нават скора

Прыкмецяць маю творчасць,

Дапамагчы захочуць.

Але гады праходзяць,

І гэта не клапочыць

Амаль зусiм нiкога.

Мне кажуць : "Гэткiх многа".

А Я, скажу вам, людзi:

Такi адзiн на свеце.

Такiх ужо не будзе,

Нiколi не знайдзеце.

I як я здохну недзе,

То ўсё што я прыдумаў

Згарыць. I попел вецер

Развее па планеце...